Meningen!
‘Waar gaat het boek over?’ was een paar weken terug de openingsvraag van een lokale radiomaker aan uw inktslaaf. In het voorgesprek maakte de man duidelijk geen tijd gehad te hebben om meer dan het persbericht en de achterflap te lezen. Onder het motto ‘je kunt ze krijgen zoals je ze hebben wilt’ balde uw schrijvertje zijn vuisten en nam toen ze eenmaal in de lucht waren direct het hoogste woord om ondanks geduw en getrek de (enige) microfoon gedurende de gehele uitzending niet meer af te staan. De ijzeren wurggreep van uw verdediger van de literatuur, geschoold in diverse bekvechtsporten, voorkwam dat de Noord-Hollandse jinglekoning een knop omdraaide of wegliep om een plaatje op te zetten. De technicus was uit zijn hok verdwenen, waarschijnlijk omdat hij geen zin had in geneuzel over boeken. ‘Allemaal stofjassen, die schrijvers,’ was vlak voor de uitzending via de koptelefoon te horen geweest, per ongeluk of expres.
Hoe anders ging het er gisteren aan toe in het cultuurcafé bij Limburg 1 in Venlo. Een interviewer die humor heeft, van de lokale historie beangstigend veel weet en Treurwegen niet schuinweg heeft gescand maar van voor tot achter gelezen. Het is een voorrecht als je alleen over je boek mag praten. Er wordt van een gast, en om een of andere reden nog meer van een schrijver, verwacht dat hij over van alles mee kan tetteren.
Pieter Waterdrinker werd twee weken geleden bij de morgentelevisie geïntroduceerd als correspondent in Rusland én schrijver van boeken. Een uitzending van twee uur lang. Daar gingen uw inktslaaf, gevoelig voor de oostenwind, en zijn niet ver van Sint Petersburg geboren trouwe viervoeter eens goed voor zitten. Wat Slavische weemoed, sterke verhalen over sjacheraars, hoeren en oligarchen, wodka en hete liefde en meer fijn on-Nederlandse kout uit dat wonderlijke pandemonium dat Rusland heet konden ze beiden goed gebruiken. (meer…)