Slechts één keer heb ik hem ontmoet. Op 7 november 1997, de tachtigste verjaardag van de Oktoberrevolutie, sprak ik met hem op zijn kamer in een Amsterdams bejaardentehuis over zijn leven en werk. Sal Santen. De man die als tiener al aanhanger van Trotski werd – en dat zijn verdere leven bleef – omdat hij niet tegen onrecht kon; de man wiens hele familie werd uitgemoord door de nazi’s, en die zelf de oorlog overleefde alleen omdat hij gemengd gehuwd was; de man die ruim vijftien maanden in een Nederlandse cel zat omdat hij de Algerijnse bevrijdingsstrijd daadwerkelijk ondersteunde, want solidariteit was voor hem veel meer dan een woord; de man die na jaren beroepsrevolutionair te zijn geweest (naast zijn werk als redactiestenograaf bij Het Parool) pas op latere leeftijd schrijver werd – om zijn kinderen een familie te geven. (meer…)
↧