De bedwelmende zuiverheid van Makine
Op dertigjarige leeftijd kwam de geboren Siberiër Andreï Makine (1957) via een uitwisselingsprogramma terecht in Frankrijk om op een middelbare school les te geven over hedendaagse Franse literatuur. Het onderwerp waarop hij in Moskou was gepromoveerd. Omdat hij met zijn eigen manuscripten bij uitgeverijen geen voet aan de grond kreeg, besloot hij het te laten voorkomen alsof zijn werk uit het Russisch was vertaald. Met succes. In 1995 won hij met Het Franse testament onder meer de Prix Goncourt. Zojuist is in Nederlandse vertaling zijn nieuwste roman verschenen: Het boek van de eeuwige korte liefdes.
Makine weet bijna als geen ander, Philippe Claudel komt wel in gedachten, de lezer zo ver te brengen dat men de ‘kleine toevalligheden’ van het leven en speciaal van de liefde (weer) op waarde gaat schatten. In de acht nauw met elkaar verbonden bespiegelingen vecht de schoonheid met de wreedheid, de gruwel met genot en met liefde. De liefde overwint alles, zou je kunnen zeggen, maar met dit uitgekauwde adagium doe je de intelligente teksten tekort. Makine brengt ons onvermogen zo aangrijpend voor het voetlicht dat je als lezer maar weer eens beseft dat je de diepere redenen van het menselijk handelen nooit echt zult begrijpen.
(meer…)