Twee koks in je hoofd
‘Herinnering is als een hond die gaat liggen waar hij wil’, schreef Cees Nooteboom in Rituelen. Het is een van de bekendste citaten over herinneringen uit de Nederlandse literatuur. Over die schijnbare willekeur van het geheugen gaat het laatste boek van Kristien Hemmerechts, Kronkelpaden van het geheugen. Het levert veel interessante uitspraken op over het geheugen en herinneringen. Of die ook zo beroemd zullen worden als het citaat van Nooteboom is de vraag, want Hemmerechts’ populariteit is tanende, wat erg zonde is.
Als echo van die hond van Nooteboom begint het in Kronkelpaden van het geheugen allemaal met geur. Elke keer als Hemmerechts een bioscoop betreedt, schiet de herinnering naar boven aan de uitspraak van een vriendin, die niet graag naar de cinema gaat ‘omdat het daar stinkt’. Waarom herinnert ze zich juist dat? En waarom zo regelmatig? Hemmerechts vergelijkt het geheugen met een kok die gerechten samenstelt. Die stinkende cinema is blijkbaar ‘een gemakkelijk recept dat weinig inspanning vergt’. De vriendin die de uitspraak deed is Jacqueline, ex-buurvrouw van de schrijfster en de moeder van de aan leukemie gestorven Mischa. Het meisje Mischa is een van de onderwerpen waar Hemmerechts haar onderzoek naar de werking van het geheugen aan ophangt. (meer…)