In 2013 is het 150 jaar geleden dat Louis Couperus geboren werd. Daarom is het dit jaar Louis Couperusjaar. Reden voor Doeke Sijens en Coen Peppelenbos om het Verzameld werk van de schrijver te lezen van deel 1 tot en met deel 50. Vandaag deel 10: Williswinde.
Een kus vol vuur
In een van zijn ‘Falklandjes‘ beschrijft Herman Heijermans een jonge vrouw die naar de toneelschool is geweest. Daar heeft ze goed leren declameren, maar eten koken voor haar man valt nog wat tegen. Samen met de dienstmeid kijken ze naar een enorme hoeveelheid rijst die maar overkookt. Pan na pan moet ze erbij zetten om al die rijst op te vangen. In de tussentijd leest ze Williswinde van Louis Couperus.
Voorzichtiger nu, met minder drift, las zij voort tot aan den droom der schoone Williswinde:
‘En moede droomde ze iets van engelwieken…
Een vloed van maanlicht stroomde in haren schoot’…evenwel zóó bedachtzaam, dat zij bij iederen regel naar de pan keek, wat wel niet de júíste houding is om van poëzie ònverdeeld te genieten, maar je nieuw fornuis voor ongelukken behoedt.
Het zal wel niet toevallig zijn dat Heijermans de opgesmukte poëzie van Couperus koppelt aan de totale onkunde in praktische zaken.
Na Een lent van vaerzen (1884) en Orchideeën (1886) is Williswinde (1895) de derde dichtbundel die Couperus uitbrengt. In de ‘Voorrede’ verontschuldigt Couperus zich al voor zijn gedichten van tien jaar oud. Hij kondigt de lezer zelfs aan dat hij zal stoppen. ‘Ik zal naar alle waarschijnlijkheid nooit meer iets schrijven wat men poëzie moge noemen. Maar de poëzie, die ik geschreven heb, – hoe men dan ook nu over ze moge oordelen – werd geschreven met eene naïve liefde, die mijzelven nog aandoet.’
(meer…)